Karanlık Prens’in Mutlu Sonu

Orijinal hikaye başlamadan 14 yıl önce bir bedene sahip oldum—imparatorluğun en güçlü baş büyücülerinden biri, hem de hiç. “Lütfen, koru…” Hatırladığım tek şey bu satır. Roman yayından kaldırıldığı için sonu korumamı mı istiyordu? Bu bir aşk romanıydı, bu yüzden sonu muhtemelen ana karakterler için mutluydu. Orijinal hikaye henüz başlamadığı için, kendi bölgemde sessizce yaşamaya karar verdim. … Ta ki imparatorluk sarayında biriyle karşılaşana kadar. Romanın baş kötüsü—trajik çocukluğu nedeniyle bir tiran olan 4. prens. Aç bir canavara benziyordu, kemikleri görünen sıska bir beden. Kendimi kötü hissettim, ama hikayesini değiştirirsem hikaye ters gidebilirdi. “Çocuk daha önce hiç sıcak çorba içmemişti.” … En azından onu beslemek sorun olmazdı, değil mi? Ama sonra… “Majesteleri, temiz olmak güzel hissettirmiyor mu?” “…” Çocuk için istismar ve ihmal günlük hayatının bir parçasıydı. Gece yarısı bir hizmetçinin üzerine soğuk su sıçratırken çocuğun sessizce titrediğini gördüğüm an kararımı verdim. “Majesteleri, benim öğrencim olmak ister misiniz?” Senin de mutlu sonunu elde edeceğinden emin olacağım. “Majesteleri, böyle izlemeye devam edersen, koruyucun tarafından yakalanırsın.” “Bu iyi haber, Vizkontes.” On iki yıl sonra, artık yetişkin olan 4. prens hala baş büyücünün öğrencisiydi. “Aslında yakalanmak istiyorum.” Çünkü öğretmenine karşı hislerinin artık masum olmadığını fark etmişti.