Flowers Are Bait

“Uyanma… Lütfen, uyanma.”
So Lee Yeon her gece bu kelimeleri mırıldanarak başını yastığa koyuyordu. Ladin Ağacı Hastanesi’nin en kuytudaki odasında, kimsenin haberi olmadan gizlediği bir adam yatıyordu. İki yıldır komadaydı. Hareketsiz, sessiz, sanki varlığı bile bu dünyaya ait değilmiş gibi.
O sadece huzurlu bir hayat istemişti. Sessizlik, sıradanlık, unutulmak… Ama her gece aynı korkuyla uyanıyordu: Ya gözlerini açarsa?
Ve bir gün… Açtı.
Boş gözlerle tavana bakan o adam artık uyanıktı. Hafızası yoktu. Mantığı yoktu. Sanki içindeki tüm insanlık silinmişti. Bir yabancıydı… Hem de tehlikeli bir yabancı.
“Buraya işe yaramaz bir herifle yatmaya mı geldin?”
Soğuk sesi, Lee Yeon’un omurgasından aşağı buz gibi aktı. Korkudan dili tutulmuştu. İçgüdüleri “Kaç!” diye haykırıyordu. Ama dudaklarından çıkan şey kaçış değil, bir yalandı.
Geri dönülmez bir yalan.
“B-Ben… Senin karınım, Kwon Chaewoo.”